Matala Kreta
Hoe een kleine baai op Kreta een eigen wereld werd.Een bries waait langs de rots van Matala en brengt de geur van zeezout en tijm met zich mee. Zonlicht spreidt een gouden en blauwe deken over de Libische Zee. De kalkstenen wand is bezaaid met deuren en ramen, die ooit door iemand in de rots zijn uitgehouwen — lang voordat een reiziger op het idee kwam daar een slaapzak uit te rollen. Het strand is een sikkelvorm. Het water is helder en eerlijk. Niets bijzonders. Niets tussen oog en horizon. Dit is het toneel waarop zich een van de zachtste revoluties van de twintigste eeuw afspeelde. Ze had geen spandoeken of megafoons nodig. Ze had slechts een plek nodig — een plek die men voor de prijs van een brood en een fles wijn zijn eigen kon noemen. Ze had een dorp nodig dat een toestroom van vreemdelingen duldde, die eigenlijk geen vreemdelingen waren. Ze had Matala nodig.